Blikstjinder

Donderdagavond acht uur. Ik zet de afwasmachine aan en plof neer op de bank. Kijk tv en voel me chill. Opeens hoor ik een vreemd geluid. Loop naar de keuken en besef dat het niet mijn afwasmachine is. Ik spits mijn oren en werp een blik in de bijkeuken. Open de deur naar de badkamer en zie allemaal stoom. Er spuit heet water vanonder de wastafel mijn kleinste kamertje in. Alles op scherp. Terug in de keuken zet ik de afwasmachine uit. Is er een leiding gesprongen? Nog steeds spuit het water alle kanten op. Door de stoom kan ik niet goed zien waar het precies vandaan komt. De hoofdkraan! Ik besef dat ik als de bliksem de hoofdkraan dicht moet draaien. Als een kip zonder kop sprint ik naar de hal en open het luik. Ik dacht toch echt dat hier de hoofdkraan zat. Helaas, geen kraan te zien. Nu raak ik toch lichtelijk in paniek. In gedachten ben ik al op zoek naar mijn duikbril. De buren! Op mijn sokken spurt ik naar buiten en bel bij de buurvrouw aan. Er brand licht maar niemand doet op...

Corona heeft inmiddels een flinke impact op ons en op onze maatschappij. Veel ondernemers zitten in zwaar weer en banen staan op de tocht. Intens verdrietig en ingrijpend voor iedereen. De onzekerheid die dit met zich meebrengt gun ik niemand. Toch denk ik dat we iets kunnen leren van deze tijd. We waren een beetje dom met z’n allen. We kochten spullen die we helemaal niet nodig hadden. We vervangen spullen die nog prima zijn en gooien spullen weg waar we nog best iemand mee blij hadden kunnen maken. We zijn daarnaast kanjers in het opruimen van spullen om plek te maken voor andere spullen, waardoor we vergeten dat we ze hadden. Dus kopen we gewoon iets nieuws. We zijn makkelijk beïnvloedbaar en we laten ons makkelijk verleiden. Maar hé, als mens zijn we gevoelig. We zijn gevoelig voor wat we zien. Bij buren, vrienden, in winkels, op traditionele en moderne media kanalen. En we zijn snotverwende hebberige wezens. Althans velen van ons. Marketingprofessionals zijn briljant. Briljant...

“Ga je nog wat leuks doen dit weekend?” vraagt een vriendin op de app. “Nog geen plannen” antwoord ik terug. Getsiederrie, ik begin me zo langzamerhand echt te vervelen. Terwijl ik me normaal eigenlijk nooit verveel. Omdat ik een kei ben in leuke dingen doen. Terrasje hier, filmpje daar....tot Corona om de hoek kwam kijken. En nu? Als ik wil, loop ik de hele dag in mijn badjas. Niemand die het merkt. Jaren geleden, of eigenlijk een kwart eeuw geleden, deed ik met vrienden vaak een spelletje. Een heel simpel spelletje. Zaten we ergens in de kroeg of zo dan gingen we 'Vip' spotten. Wie het eerst de lookalike van een beroemd iemand zag stak z'n vinger op en dan ging de rest raden. Zo heb ik Richard Gere al eens op het strand gezien. Hij had een opvallend kleine zwembroek aan en zat naast een ontzettend lelijk wijf.   Vooral in deze tijd is het een kunst om van niets iets leuks te maken. Geloof het of niet; ik ben aan het macrameeën geslagen, haak me een ongeluk en ki...

Koningsdag! Ik kijk er altijd naar uit. Om in de stemming te komen kaan ik rond een uur of tien mijn eerste oranje tompouce naar binnen. Ondertussen zet ik de tv aan. Even een blik werpen op onze Koninklijke familie. Het wc-pot werpen of volksdansen boeit me niet. Ik MOET zien hoe fraai onze vorstelijke dames opgesmukt zijn. Héérlijk! Vervolgens is het mijn missie om op de vrijmarkt op zoek te gaan naar iets lolligs voor precies één euro. Het is al jaren een traditie om samen met mijn vrienden te wedijveren om het gekste item wat we kunnen scoren. Ik heb inmiddels een hele verzameling!   Rond een uur of drie ontmoeten we elkaar en kiezen we een winnaar. De één komt de kroeg binnen gehobbeld met een oranje pruik, de ander met een schort met grote tieten en de ander met een maffe buikspreekpop. Soms heel plat, maar je snapt dat het onder het genot van een paar biertjes hilarisch kan zijn. Vorig jaar wist ik een paar fantastische oren op de kop te tikken. Micky Mouse zou er ...

Als je mij een jaar geleden had gevraagd om afstand te nemen en je niet aan te raken. Had ik mijn armen om je heen geslagen en gezegd dat je dat niet kunt maken. Als je mij een jaar geleden had verzocht om binnen te blijven had ik het niet gepikt.  Ik had gesmeekt tot mijn jas van de kapstok en mijn veters gestrikt.                     Als je had uitgelegd dat vanzelfsprekendheden zouden verdwijnen als sneeuw voor de zon. Was ik ontredderd en uit het veld geslagen omdat ik niet anders kon.     Als je een jaar geleden een pandemie had voorspeld.   Had ik gedacht dat het over een film ging en jij was mijn held. Als ik droom over morgen valt het doek omlaag,     open ik mijn ogen en is het weer vandaag. 

Mensen die mij kennen weten het. Ik ben een boerendochter. Een trotse! Geboren en getogen in een klein Fries dorpje met zo’n 1700 inwoners. Een dorp waar iedereen elkaar kent maar helaas ook het dorp dat in het nieuws kwam vanwege een hartverscheurend drama. Het drama van Sietske H. Terug naar vroeger. Ooit was ik niet zo blij met mijn afkomst. Hoewel mijn moeder een beeldige verschijning was, had vaderlief vooral tijd en aandacht voor de beesten. Eerst koeien later varkens en paarden. Moeders die in 2,5 jaar drie kinderen wierp had het stervensdruk zonder afwasmachine en hulp van haar wederhelft. Bovendien was er altijd aanloop van buren, vertegenwoordigers, familieleden en ander aangeschoten wild. Het warme hart van mijn moeder wilde voor iedereen zorgen. Nog steeds trouwens. We woonden buiten het dorp. Naast school brachten we de meeste tijd door op en rond de boerderij. Ieder had zijn taak. Zo hielpen we mee in het huishouden en in onze enorme groentetuin. Die was zo groo...

Minimaal eenmaal per jaar geniet ik met mijn lieve zussen van een B&B weekendje ergens in Nederland. Dat zijn waardevolle momenten om heerlijk bij te kletsen en afstand te nemen van de alledaagse beslommeringen. Soms plannen we een combi met wellness, maar de zaterdag bombarderen wij standaard als ‘Zalige Zussen Shopdag’. Je kunt je voorstellen dat er op zo’n dag heel wat gekeuveld wordt. Maar, zo tussen de bedrijven door, doen wij het ook shoppend helemaal niet onverdienstelijk. Verschillend als we zijn; zowel in leeftijd als in kledingstijl, moet een ieder zo aan zijn trekken komen vinden wij. Dat is ook handig, want zo kun je bij tijd en wijlen even een break nemen, zeker wanneer je hakken draagt. Geen vuiltje aan de lucht zou je denken. Toch is het niet alleen jippie de pippi, dat shoppen van ons. Ons ‘probleem’ is een beetje precair. Naarmate we ouder worden krijgen namelijk we steeds meer last van een moeizame stoelgang. Om precies te zijn in kledingwinkels. Oftewel...

Ik kan maar beter open kaart spelen. Dan hoef ik er geen doekjes om te winden, het subtiel te verpakken of er een mooie draai aan te geven. Ik ben afgelopen mei 50 geworden. Aangezien ik de hele maand april in Porches, Portugal zat, gaf ik de organisatie van mijn feestje uit handen. Ik had een huisje gehuurd op slechts 300 meter van het strand, dus al met al niet heel vervelend. Er waren weliswaar behoorlijk wat grijze doffers maar dat mocht de pret niet drukken. Ik had geen verjaardagstress en voelde me energieker dan ik me in tijden had gevoeld. De zalige zon verwarmde mijn veranderende lijf en verzekerde mij van de broodnodige vitamine D. Dit was handig ter voorkoming van botontkalking, had ik ergens gehoord. Ik genoot van de lange wandelingen en lag uren te lezen op het strand. Het leven was er heerlijk rustig, niet te heet en niet duur. Voor één euro kon ik genieten van een kop koffie of glaasje spraakwater. Ik ben dol op Friesland, maar ik miste ons koude kikkerlandje voor ge...

Lang geleden kocht ik een knusse jaren 30 woning in Leeuwarden. De vorige bewoners hadden het huisje keurig achtergelaten, dus kon ik vrij snel verhuizen. Alleen de keuken was een regelrechte ramp. Te klein, te oud en echt aan vervanging toe.  In opperste staat van opwinding (woninginrichting is mijn 2 e passie) sprong ik in mijn auto, op naar de keukenkanon. Zomaar een vrijdag in september. Blijkbaar hadden ze op mij gerekend, want de rode loper lag buiten en de hut was prachtig versierd. Ik had zo gezegd amper één kookeiland gezien toen ik aangesproken werd door een aardige jongedame; of ik ook zin in een kopje soep met een broodje had? Natuurlijk had ik daar zin in! Het was rond het middaguur, ik had de hele ochtend gewerkt en nog amper iets gegeten. Op dat moment was ik nog niet achterdochtig. Dat kwam pas vier spoelbakken en zestien keukenkastjes verder. Inmiddels was mijn oog op een antracietkleurige keuken gevallen en was ik wel benieuwd of de keukenkanon ook daadw...

Voorjaar 2014. Het coachingstraject van mijn klant was ongeveer een half jaar geleden beëindigd. Dus, stuurde ik haar een kort berichtje en vroeg of ze zin had om eens een kop koffie te drinken. Als je een ondernemer begeleidt krijg je vaak een band. Naast sparring-partner of adviseur word je als coach ook vaak gezien als vertrouwenspersoon.   Zo ook met Yvonne. Het duurde lang voor ze reageerde. Ze vertelde dat ze het druk had en nodigde me uit om langs te komen in haar zomerhuisje op Terschelling. Het werd een bijzonder weekend. Met haar en haar hond. Naast heerlijke wandelingen over het strand voerden we lange gesprekken en deelden we mooie momenten. Ze gaf aan dat ze na de zomer weer met een nieuw coachingstraject wilde beginnen. In augustus kreeg ik plotseling een berichtje van haar dat ze in het ziekenhuis lag. Achteloos volgde er nog een berichtje “Ik heb vier soorten K. Een nieuw traject heeft niet zoveel zin, maar ik heb je hard nodig coach…” Stil werd i...