Keukenkastjes
Lang geleden kocht ik een knusse jaren 30 woning in
Leeuwarden. De vorige bewoners hadden het huisje keurig achtergelaten, dus
kon ik vrij snel verhuizen. Alleen de keuken was een regelrechte ramp. Te klein, te oud en echt aan vervanging toe.
In opperste staat van opwinding (woninginrichting is mijn
2e passie) sprong ik in mijn auto, op naar de keukenkanon. Zomaar een vrijdag in
september. Blijkbaar hadden ze op mij gerekend, want de rode loper lag buiten
en de hut was prachtig versierd. Ik had zo gezegd amper één kookeiland gezien
toen ik aangesproken werd door een aardige jongedame; of ik ook zin in een
kopje soep met een broodje had? Natuurlijk had ik daar zin in! Het was rond het
middaguur, ik had de hele ochtend gewerkt en nog amper iets gegeten.
Op dat moment was ik nog niet achterdochtig. Dat kwam pas
vier spoelbakken en zestien keukenkastjes verder. Inmiddels was mijn oog op een
antracietkleurige keuken gevallen en was ik wel benieuwd of de keukenkanon ook
daadwerkelijk een voordeelkanon was.
Boem! Daar hopte die leuke dame alweer voorbij; ze kon wel
even een schetsje voor mij maken. Maar; zei ze erbij met een grote glimlach…
dan moet ik wel weten of je echt interesse hebt, want alleen vandaag kan ik je
40% korting bieden! Ik vertelde dat ik plannen had voor een
verbouwing, maar ik mij slechts in een oriënterende fase bevond. Goddank streek
ze met haar ranke handje over haar hart en begon te tekenen en te rekenen.
Althans dat dacht ik!
Toen de schets klaar was begon ze met rekenen. Plotsklaps
stopte ze en keek mij met haar grote bruine ogen aan en vertelde doodleuk het
eindbedrag niet te kunnen uitschrijven voor ik een beslissing had genomen.
Indien ik mijn keuken zou gaan aanpassen; zou ik hier een keuken gaan
uitzoeken. Dat was de voorwaarde. Met veel moeite bleef ik rustig en vertelde
nogmaals vandaag geen beslissing te kunnen maken. Ze haperde… en stelde de vraag
opnieuw. Ik voelde het bloed naar mijn gezicht lopen. Ik kon mijn stem amper in bedwang houden. Verontwaardigd vroeg ik of haar mooie oren soms
een afwijking vertoonden. Inmiddels had ik zeker 5 keer herhaald vandaag
geen beslissing te zullen maken.
Ik griste mijn tas van de grond en holde naar buiten. De
volgende dag zou Wolter Kroes langskomen bij de Keukenkanon. Jammer dat ik daar
niet bij kon zijn. Ik had hem maar wat graag verteld dat ze bij de Keukenkanon
helemaal niet aardig zijn. Dat de broodjes en de soep best lekker waren, maar
dat het personeel staat te springen om een paar hoortoestellen. En ik had wel
van de daken willen schreeuwen “stop die lelijke keukenkastjes maar in je onsympathieke
achterwerk, schijnheilige Keukenkanon!”
Nb. Je begrijpt dat ik de echte naam van de keukenzaak niet
heb genoemd. Het is niet mijn bedoeling om dit bedrijf te schaden, maar de
boodschap spreekt voor zich.
