vijftig tinten...
Ik kan maar beter open kaart spelen. Dan hoef ik er geen doekjes om te winden, het subtiel te verpakken of er een mooie draai aan te geven. Ik ben afgelopen mei 50 geworden.
Aangezien ik de hele maand april in Porches, Portugal zat, gaf ik de organisatie van mijn feestje uit handen. Ik had een huisje gehuurd op slechts 300 meter van het strand, dus al met al niet heel vervelend. Er waren weliswaar behoorlijk wat grijze doffers maar dat mocht de pret niet drukken. Ik had geen verjaardagstress en voelde me energieker dan ik me in tijden had gevoeld.
De zalige zon verwarmde mijn veranderende lijf en verzekerde mij van de broodnodige vitamine D. Dit was handig ter voorkoming van botontkalking, had ik ergens gehoord. Ik genoot van de lange wandelingen en lag uren te lezen op het strand. Het leven was er heerlijk rustig, niet te heet en niet duur. Voor één euro kon ik genieten van een kop koffie of glaasje spraakwater. Ik ben dol op Friesland, maar ik miste ons koude kikkerlandje voor geen meter.
O ja, het feestje. Ik had het uitbesteed aan twee kanjers. Letterlijk en figuurlijk! Twee inspirerende onderneemsters waar ik in stilte heimelijk verliefd op ben. Twee positivo’s bij wie het zonnetje altijd lijkt te schijnen. Twee rotsen in de branding in mijn zicht op de welbekende en niet te ontwijken Sarah. Ook ik wil het liefst jong, slank en appetijtelijk blijven. Maar helaas. “Er is maar één alternatief voor ouder worden: doodgaan”, heeft internist Harianne Hegge van het UMCG ooit gezegd. En dat was ik nog lang niet van plan. Gewoon blijven ademhalen dus!
Ik hou niet van verjaardagsfeestjes, toch was het feestje machtig. Mijn gasten kregen een warm welkom van mijn kanjers en een plaatselijke cateraar had voor een enorm buffet gezorgd. Ik heb genoten en hoefde me geen zorgen te maken over alles en iedereen. Het ontroerde me toen ik al die lieve mensen om me heen zag staan. Ze hadden allemaal de moeite genomen om mijn 50ste verjaardag te vieren. Feest te vieren met mij; wiens brein zo is gemaakt is dat ie niet altijd even sociaal is. Gevoelig voor prikkels, altijd druk in mijn kop. Een ‘einzelgänger’ of ‘halve autist’ noem ik mezelf vaak gekscherend. Inmiddels vijftig tinten grijs (mijn kapper weet dit) en nog steeds niet altijd wijs.
Ik kan het iedereen aanraden; hulp vragen als je ergens niet goed in bent. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Hoewel ik me meestal nog een jonge blom voel, vind ik het niet erg om in de toekomst vaker gebruik te gaan maken van gemaksdiensten. En als kersverse, fris en fruitige Sarah schaam ik me daar heulemaal niet voor.
Dank aan al mijn helden en heldinnen en in het bijzonder aan Marjo en Neel.
Aangezien ik de hele maand april in Porches, Portugal zat, gaf ik de organisatie van mijn feestje uit handen. Ik had een huisje gehuurd op slechts 300 meter van het strand, dus al met al niet heel vervelend. Er waren weliswaar behoorlijk wat grijze doffers maar dat mocht de pret niet drukken. Ik had geen verjaardagstress en voelde me energieker dan ik me in tijden had gevoeld.
De zalige zon verwarmde mijn veranderende lijf en verzekerde mij van de broodnodige vitamine D. Dit was handig ter voorkoming van botontkalking, had ik ergens gehoord. Ik genoot van de lange wandelingen en lag uren te lezen op het strand. Het leven was er heerlijk rustig, niet te heet en niet duur. Voor één euro kon ik genieten van een kop koffie of glaasje spraakwater. Ik ben dol op Friesland, maar ik miste ons koude kikkerlandje voor geen meter.
O ja, het feestje. Ik had het uitbesteed aan twee kanjers. Letterlijk en figuurlijk! Twee inspirerende onderneemsters waar ik in stilte heimelijk verliefd op ben. Twee positivo’s bij wie het zonnetje altijd lijkt te schijnen. Twee rotsen in de branding in mijn zicht op de welbekende en niet te ontwijken Sarah. Ook ik wil het liefst jong, slank en appetijtelijk blijven. Maar helaas. “Er is maar één alternatief voor ouder worden: doodgaan”, heeft internist Harianne Hegge van het UMCG ooit gezegd. En dat was ik nog lang niet van plan. Gewoon blijven ademhalen dus!
Ik hou niet van verjaardagsfeestjes, toch was het feestje machtig. Mijn gasten kregen een warm welkom van mijn kanjers en een plaatselijke cateraar had voor een enorm buffet gezorgd. Ik heb genoten en hoefde me geen zorgen te maken over alles en iedereen. Het ontroerde me toen ik al die lieve mensen om me heen zag staan. Ze hadden allemaal de moeite genomen om mijn 50ste verjaardag te vieren. Feest te vieren met mij; wiens brein zo is gemaakt is dat ie niet altijd even sociaal is. Gevoelig voor prikkels, altijd druk in mijn kop. Een ‘einzelgänger’ of ‘halve autist’ noem ik mezelf vaak gekscherend. Inmiddels vijftig tinten grijs (mijn kapper weet dit) en nog steeds niet altijd wijs.
Ik kan het iedereen aanraden; hulp vragen als je ergens niet goed in bent. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Hoewel ik me meestal nog een jonge blom voel, vind ik het niet erg om in de toekomst vaker gebruik te gaan maken van gemaksdiensten. En als kersverse, fris en fruitige Sarah schaam ik me daar heulemaal niet voor.
Dank aan al mijn helden en heldinnen en in het bijzonder aan Marjo en Neel.
